و- آموختن از ديگران‌

قرآن‌

«و نيك مى‌دانيم كه آنان مى‌گويند: «جز اين نيست كه بشرى به او مى‌آموزد». [نه! چنين نيست؛ زيرا] زبان كسى كه [اين‌] نسبت را به او مى‌دهند، غير عربى است و اين [قرآن‌]، به زبان عربىِ روشن است».[1]

حديث‌

102. تفسير القمّى: اين سخن خداى متعال: «و نيك مى‌دانيم كه آنان مى‌گويند: «جز اين نيست كه بشرى به او مى‌آموزد». [نه. چنين نيست؛ زيرا] زبان كسى كه [اين‌] نسبت را به او مى‌دهند، غير عربى است». مقصود، ابو فُكَيهه، وابسته ابن حَضرَمى، است كه زبانش غير عربى بود.

او از اهل كتاب بود و به پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ايمان آورد و از ايشان، پيروى مى‌كرد.

از اين رو، قريش گفتند: به خدا سوگند كه او با زبان خودش، به محمّد، تعليم مى‌دهد. خداوند مى‌فرمايد: «در حالى كه اين [قرآن‌] به زبان عربىِ روشن است».[2]

7/ 2 توطئه‌ها

الف- نهى از گوش دادن به قرآن‌

قرآن‌

«و كسانى كه كافر شدند، گفتند: «به اين قرآن، گوش مدهيد و سخن لغو در آن بيندازيد. شايد

[1]. نحل: آيه 103:« وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّما يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ لِسانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَ هذا لِسانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ».

[2]. قَولُهُ تَعالى‌:« وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّما يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ لِسانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ» وهُوَ لِسانُ أبي فُكَيهَةَ مَولَى ابنِ الحَضرَمِيِّ، كانَ أعجَمِيَّ اللِّسانِ، وكانَ قَدِ اتَّبَعَ نَبِيَّ اللَّهِ وآمَنَ بِهِ، وكانَ مِن أهلِ الكِتابِ.