ب- جنون‌

قرآن‌

«و گفتند: اى كسى كه قرآن بر او نازل شده است! به يقين، تو مجنونى».[1]

«و مى‌گفتند: آيا ما براى شاعرى مجنون، دست از خدايانمان برداريم؟!».[2]

حديث‌

100. تفسير القمّى- به نقل از ابو مهاجر، امام باقر عليه السلام در باره آيه‌ «ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَ قالُوا مُعَلَّمٌ مَجْنُونٌ؛ پس، از او روى برتافتند و گفتند: تعليم‌يافته‌اى ديوانه است» فرمود-: اين را زمانى مى‌گفتند كه بر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله وحى نازل شد و به ايشان حالت غش دست داد. آنها گفتند: او مجنون است».[3]

ج- كِهانت‌[4]

«پس اندرز ده كه تو به لطف پروردگارت، نه كاهنى و نه ديوانه».[5]

د- شاعرى‌

«بلكه گفتند: «خواب‌هاى شوريده است؛ [نه،] بلكه آن را بر بافته؛ بلكه او شاعر است. پس همان گونه كه براى پيشينيان هم عرضه شد، بايد براى ما نشانه‌اى بياورد».[6]

[1]. حجر: آيه 6:« قالُوا يا أَيُّهَا الَّذِي نُزِّلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ».

[2]. صافّات: آيه 36:« وَ يَقُولُونَ أَ إِنَّا لَتارِكُوا آلِهَتِنا لِشاعِرٍ مَجْنُونٍ».

[3].

[4]. كهانت: فالگويى؛ پيشگويى.

[5]. طور: آيه 29:« فَذَكِّرْ فَما أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِكاهِنٍ وَ لا مَجْنُونٍ».

[6]. انبيا: آيه 5:« بَلْ قالُوا أَضْغاثُ أَحْلامٍ بَلِ افْتَراهُ بَلْ هُوَ شاعِرٌ فَلْيَأْتِنا بِآيَةٍ كَما أُرْسِلَ الْأَوَّلُونَ». و نيز، ر. ك: صافّات: آيه 36.