فصل هفتم: رويارويى با قرآن‌

7/ 1 نسبت‌هاى ناروا به قرآن‌

الف- جادو

قرآن‌

«و كسانى كه به حق- چون به سويشان آمد- كافر شدند، مى‌گويند: اين، جز سِحْرى آشكار نيست».[1]

«پس گفت: اين [قرآن‌]، جز جادويى كه [به برخى‌] آموخته‌اند، چيزى نيست».[2]

حديث‌

99. المستدرك على الصحيحين‌- به نقل از ابن عبّاس-: وليد بن مُغَيره، نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد.

پيامبر صلى الله عليه و آله براى او قرآن خواند و گويا وليد، تحت تأثير آن قرار گرفت. خبر به ابو جهل رسيد. نزد وليد آمد و گفت: عمو جان! قوم تو در نظر دارند كه برايت، پولى جمع كنند.

وليد گفت: چرا؟

ابو جهل گفت: تا آن را به تو بدهند؛ چون تو نزد محمّد رفته‌اى و تحت تأثيرش‌

[1]. سبأ: آيه 43:« وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ إِنْ هذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ».

[2]. مدّثر: آيه 24:« فَقالَ إِنْ هذا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ».