گويا با چنين فرق نهادنى است كه طبرى (م 310 ق) تنها از چهار نام ياد مى‌كند:

«قرآن»، «كتاب»، «فرقان» و «ذكر».[1]

شيخ طوسى (م 460 ق) و طبرسى (م 548 ق) نيز همين چهار نام را مى‌آورند.[2]

آلوسى (م 1270 ق) تنها دو نام قرآن و فرقان را مى‌پذيرد و بيان مى‌كند كه ديگر نام‌ها در حقيقت به همين دو بازمى‌گردند.[3] محمد بن عبدالرحيم نهاوندى (م 1330 ق) تصريح مى‌كند كه به ظاهر، جز «قرآن»، ديگر نام‌ها، صفت و لقب اند.[4]

زرقانى (م 1367 ق) نيز جز پنج نام، نامى ديگر براى قرآن نمى‌شناسد.[5]

و برخى پژوهشگران معاصر جز «قرآن»، ديگر نام‌ها را صفت مى‌دانند.[6]

اكنون نام‌هايى را كه بيشتر منابع تفسيرى و قرآنى در ذكر آنها همداستان اند، برشمرده، به اختصار، آنها را شرح مى‌دهيم ضمن اين كه از صفات قرآن جز به اشارتى مى‌گذريم.

چنان‌كه گذشت، بيشتر قرآن‌پژوهان، از چهار يا پنج نام ياد كرده‌اند:

1. قرآن‌

قرآن، مشهورترين نام كتاب آسمانى حضرت محمد صلى الله عليه و آله، و بلكه نام اصلى آن است.

اين كلمه هفتاد بار در قرآن آمده است كه مراد از چهار مورد آن (آيات 17 و 18 قيامت و دو بار در آيه 78 اسرا) قرآن كريم نيست.

[1]. تفسير الطبرى: ج 1 ص 64.

[2]. التبيان فى تفسير القرآن: ج 1 ص 18؛ مجمع البيان: ج 1 ص 41؛ المحرر الوجيز: ج 1 ص 56.

[3]. روح المعانى: ج 1 ص 9.

[4]. نفحات الرحمن: ج 1 ص 59- 60.

[5]. مناهل العرفان: ج 1 ص 14- 15.

[6]. ر. ك:« اسامى و عناوين قرآن كريم»، سيد محمد باقر حجتى، ميراث جاودان، سال 4، شماره 1، ص 19.