پوشش خود گرفته، موضوع هزاران مدخل و صدها كتاب در آن زمينه‌هاست.

قوانين تشريعى قرآن، افزون بر جامعيت، مصالح واقعى مخاطبان اعم از زن و مرد و كودك و پير و جوان را با نگرشى متعادل و واقع‌بينانه تبيين كرده است. افزون بر تمام اينها نكته‌اى كه نمى‌توان به سادگى از كنار آن گذشت اين است كه در نظام قانون‌گذارى قرآنى، همواره نگرش الهى و توجه به حضور خدا در ساحت زندگى فردى و اجتماعى انسان و مسئوليت مداوم انسان در پيشگاه قدسى خدا، مورد اهتمام اساسى است؛ نكته‌اى كه در قوانين وضعى بشرى مورد غفلت واقع شده است.

عناوين متنوّع طهارت، صلات، زكات، خمس، صوم، حج، اعتكاف، جهاد و صلح، امر به معروف و نهى از منكر، ميراث، قضا، شهادات، حدود و تعزيرات، قصاص، شفعه، غصب، احياى موات، اطعمه و اشربه، تجارات، رهن، حجر، ضمان، مشاركت، مضاربه، مزارعه، مساقات، وديعه، عاريه، اجاره، وكالت، وقف، سُكنا، هبه، مسابقه، وصيت، نكاح، طلاق، لعان، عتق، سوگند و نذر و... كه عناوين رايج حقوق اسلامى اند، گواه صادقى هستند بر آن شكوه شگفت و نگرش همه‌جانبه به زندگى انسان كه از دوران جنين- و بلكه پيش از آن در گزينش همسر و شيوه زناشويى- تا حيات پس از مرگ و جهان پايدار را شامل است. همان‌طور كه نگاهى به عناوين اخلاقى در كتب اخلاق اسلامى برگرفته از كتاب و سنّت نيز بيانگر همين واقعيت است.

نمونه‌هايى از ارزش‌هاى برين قرآنى‌

برخى از ارزش‌هاى متعالى قرآن براى انسان عبارت است از:

دعوت به كارهاى نيك و پرهيز ازكارهاى ناپسند:

«تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى‌ وَ لا تَعاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ‌.[1]

[1]. مائده: آيه 2.