على عليه السلام مى‌تواند در اختيار ما بگذارد.

به هر روى، وجود مصحف امير المؤمنين عليه السلام به هيچ وجه به معناى راهيافت تحريف در قرآن كنونى نيست؛ زيرا مصحف امام به دو انگيزه فراهم آمد:

1. مهم‌ترين هدف امام كه در حقيقت بيانگر اساسى‌ترين ويژگى اين مصحف است، گردآورى همه روايات و سخنان پيامبر صلى الله عليه و آله در زمينه تفسير، تأويل، سبب و شأن نزول آيات بوده است. امير مؤمنان مى‌خواست قرآنى كه در دست مسلمانان قرار مى‌گيرد در برگيرنده تفسير و تبيينى باشد كه از سوى دريافت‌كننده آن يعنى پيامبر بيان شده است؛ زيرا خود امام عليه السلام اعلام كرد كه پيامبر صلى الله عليه و آله، تفسير و تأويل و همه آموزه‌هاى مرتبط با قرآن، اعم از ناسخ و منسوخ، محكم و متشابه، عام و خاص و...

را به او آموخت.

2. قرآن در دوران پيامبر صلى الله عليه و آله به صورت صحف يعنى كتابچه‌هاى پراكنده و نيز در سينه‌ها حفظ و ثبت شده بود و آنچه بدان نياز داشت، گردآورى به صورت يكپارچه و در يك مصحف بود؛ كارى كه امام عليه السلام در مصحف خود انجام داد.[1]

با اين توضيح، مى‌توان مصحف امير المؤمنين را «قرآن مفسَّر» ناميد. بنا بر اين، تدوين چنين مصحفى به معناى پذيرش تحريف در قرآن كنونى نيست.

سوم. وجود مصاحف صحابه‌

آخرين دليلى كه از لا به لاى ادله محدّث نورى به عنوان يك دليل مستقل تاريخى قابل استخراج است، وجود مصاحف صحابه است. محدّث نورى معتقد است با توجه به تفاوت‌هايى كه در باره اين مصاحف در مقايسه با مصحف كنونى گزارش شده‌اند، مى‌توان نتيجه گرفت كه در مصحف كنونى تحريف راه يافته است.[2]

[1]. تفسير العيّاشى: ج 1 ص 14؛ تفسير الصافى: ج 1 ص 19.

[2]. فصل الخطاب: ص 130- 143.