محدّث نورى معتقد است وجود مصحف امير المؤمنين عليه السلام نشانه‌اى از راهيافت تحريف در مصحف كنونى است؛[1] زيرا اگر آن مصحف بر مصحف كنونى فزونى نداشت، وجهى براى عدم پذيرش آن از سوى صحابه به نظر نمى‌رسيد.

نقد دليل‌

با توجه به شواهد مختلف تاريخى و روايى كه در منابع فريقين آمده‌اند، در باره وجود مصحف امير المؤمنين عليه السلام نمى‌توان ترديدى روا داشت.[2] به عنوان نمونه، ابن نديم، ورّاق سده چهارم، نقل مى‌كند كه على عليه السلام هنگام وفات پيامبر صلى الله عليه و آله با ديدن شومى مردم، سوگند ياد كرد كه هرگز ردايش را بر دوش نخواهد انداخت (از خانه خارج نخواهد شد)، مگر آن كه قرآن را گردآورى كند. آن گاه در خانه نشست و قرآن را گرد آورد.[3]

محمد بن سيرين به نقل از عكرمه مى‌گويد: در آغاز خلافت ابوبكر، على بن ابى‌طالب عليه السلام در خانه نشست و قرآن را گرد آورد.[4] از اين جهت ادعاى برخى از صاحب نظران معاصر كه وجود اين مصحف را امرى موهوم مى‌دانند، مردود است و بنا بر مدارك فريقين، وجود اين مصحف قطعى است؛[5] اما بايد توجه داشت كه اثبات راهيافت تحريف از نوع كاستى، به استناد وجود مصحف امير المؤمنين عليه السلام منوط به‌

[1]. البيان: ص 223.

[2]. البيان: ص 223.

[3]. الفهرست: ص 30. نيز، ر. ك: بحار الأنوار: ج 28 ص 266. گفتنى است كه همين روايت با اندك تفاوتى در منابع اهل سنّت نيز آمده است( از جمله، ر. ك: حلية الأولياء: ج 1 ص 67)، با اين تفاوت كه آنها مى‌گويند:« ردا را از دوش بر نداشت( به خانه باز نگشت) تا قرآن را گرد آورد». در اين باره، ر. ك: دايرة المعارف قرآن كريم: ج 9 ص 491( مدخل« جمع قرآن»).

[4]. الإتقان فى علوم القرآن: ج 1 ص 161.

[5]. ر. ك: الكافى: ج 2 ص پ 633؛ تفسير العيّاشى: ج 2 ص 307- 308؛ الاعتقادات: ص 93؛ الطبقات الكبرى: ج 2 ص 338؛ الفهرست: ص 16؛ حلية الأولياء: ج 1 ص 67.