كار را نيز نمى‌توان بيرون از نظارت امير المؤمنين عليه السلام پنداشت؛ زيرا هر چند امام على عليه السلام رياست گروه گردآورى و يكدست‌سازى را بر عهده نداشت، اما شاهد و ناظر ماجرا بود و هيچ اعتراضى از ايشان ثبت نشده است. امامانِ اهل بيت نيز همگى به قرآن موجود، پايبند و حجّيت آن را پذيرفته بودند[1] و آن را در سخنان و احتجاجات و ادعيه و نمازهاى خويش عيناً استفاده مى‌كردند. بنا بر اين، نظارت تقريرى امامان معصوم عليهم السلام را نمى‌توان انكار كرد.

به فرض قبول صغرا، كبراى قياس نادرست است؛ زيرا نمى‌توان ثابت كرد هر متنى كه بدون نظارت معصوم گردآورى شده، حتما تحريف شده است. اهتمام و حساسيت فوق‌العاده مسلمانان به قرآن، وجود شمار بسيارى حافظ قرآن و صحيفه‌هايى در سراسر ممالك اسلامى- كه قرآن در آنها مكتوب بود- از عواملى اند كه راه را بر هرگونه افزايش، كاهش و تغيير در قرآن مى‌بندند.[2]

دوم. وجود مصحف امير مؤمنان عليه السلام‌

مقصود از مصحف امير المؤمنين عليه السلام قرآنى است كه امام على عليه السلام بنا به دستور پيامبر صلى الله عليه و آله بلافاصله پس از رحلت ايشان فراهم ساخت و پس از آن كه هنگام ارائه مورد بى‌مهرى قرار گرفت، براى هميشه از ديده‌ها پنهان ماند و به عنوان ميراث علمى امامان عليهم السلام دست به دست گشت و طبق برخى روايات، اكنون در دست امام زمان عليه السلام است.[3]

[1]. از جمله، امام حسين عليه السلام، وقتى در نزد ايشان سخن از تصرّف عثمان در كلمات و آيات و سوره‌ها به‌ميان آمد، بر آشفت و آن را انكار كرد. اين گزارش را ابن شهرآشوب، از كتاب التحريش، چنين نقل كرده است: قيلَ للحسين بن على عليه السلام: إنّ نعثلًا زاد فى القرآن ونقص منه باباً و ...، فقال الحسين:« أنا مؤمن لا نقصت كما لا زيدت» فاستحيا( تاريخ حديث شيعه در سده‌هاى چهارم تا هفتم هجرى: ص 469. نيز، ر. ك: مثالب النواصب، ابن شهرآشوب/ نسخه عكسى مركز احياى ميراث اسلامى: ص 265). در باره اين ديدگاه ابن شهرآشوب، نيز، ر. ك: متشابه القرآن و مختلفه: ج 2 ص 77.

[2]. ر. ك: دائرة المعارف قرآن كريم: ج 6 ص 329.

[3]. الكافى: ج 8 ص 18؛ بحار الأنوار: ج 31 ص 205؛ شرح اصول كافى: ج 11 ص 236.