در اين صورت، بى‌شك حفظ، تحقق نيافته است، كه اين، خلاف فرض اوست؛ و يا اين كه هيچ معنايى را از ميان نبرده كه در اين صورت، انگيزه‌اى براى چنين تحريفى نمى‌توان يافت و پيش‌تر اشاره شد كه محرّف، به عمد و با غرضِ پنهان ساختن مقصود متكلّم و جاى‌گزين كردن مقصود خود، دست به تغيير مى‌زند. اين نوع از تحريف كه به تغيير در مقاصد و معانى قرآن نمى‌انجامد، اساساً در كانون توجه اهل تحريف نبوده است و چنانچه تغيير ناچيزى نيز رخ داده باشد، با اصول محورى قرآن منافات ندارد، هر چند دليل معتبر بر نفى آن، قائم است.[1]

3. احتمال تحريف از نوع كاستى در برخى آيات قرآن، نه تنها حُجّيت آيات را متزلزل مى‌كند كه اصل استناد آنها به خداوند را نيز با مشكل مواجه مى‌سازد؛ زيرا هنگامى مى‌توان استناد آنها را به خداوند به جزم پذيرفت كه معجزه بودن قرآن را دريافت و اعجاز قرآن زمانى ثابت مى‌گردد كه همه آيات آن موجود باشند تا ارزيابى شوند و عدم اختلاف آنها با يكديگر معلوم گردد. تحدّى قرآن در انسجام و هماهنگى سراسر آيات و سور، از بارزترين تحدّى‌هاى قرآنى است: «وَ لَوْ كانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فِيهِ اخْتِلافاً كَثِيراً؛[2] اگر از سوى غير خدا بود، در آن اختلاف‌هاى زيادى مى‌يافتند» و با فقدان برخى آيات، نمى‌توان به جزم به انسجام و هماهنگى و عدم اختلاف علم حاصل كرد و آن گاه وحيانى بودن اين كتاب با ترديد مواجه مى‌شود.[3]

دوم. آيه نفى باطل‌

از جمله آياتى كه به روشنى از عدم راهيافت هر گونه دخل و تصرفى در قرآن حكايت دارد، آيه نفى باطل است:[4]

[1]. نزاهت قرآن از تحريف: ص 83؛ حقيقة العرفان، ص 79.

[2]. نساء: آيه 82.

[3]. نزاهت قرآن از تحريف: ص 96- 97؛ حقيقة العرفان: ص 66.

[4]. البيان، خويى: ص 210- 211؛ صيانة القرآن من التحريف: ص 48- 50؛ سلامة القرآن من التحريف: ص 27- 33.