1. فضل و منزلت. 2. شرف. 3. علامت و نشانه. 4. ساختمان زيبا و برافراشته. 5. هر رده از رده‌ها و رگه‌هاى ديوار. 6. قسمت مجزا از ديگرى.[1]

سوره، در اصطلاح و عرف مسلمانان، عبارت است از: «مجموعه‌اى از آيات كه كمّيت و آغاز و انجام آن، توقيفى و بر پايه وحى است» و بر اين اساس، به هر يك از فصول و بخش‌هاى صد و چهارده‌گانه قرآن مجيد، «سوره» گفته مى‌شود. هر يك از سوره‌هاى قرآن، يك هدف يا چند هدف را (بر اساس پذيرش يا عدم پذيرش وحدت موضوعى سوره‌ها) تعقيب مى‌كند و معارفى خاص را در بر دارد و با «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» آغاز مى‌شود، مگر سوره توبه.

در وجه نام‌گذارى سوره‌هاى قرآنى گفته‌اند: همان گونه كه «سور مدينه» (حصار و ديوار بلندى كه در قديم، پيرامون شهر مدينه بود) شهر را در بر مى‌گيرد، سوره قرآن نيز از آن جهت كه همچون حصار شهر، رشته‌اى از آيات را احاطه كرده، «سوره» ناميده شده است.[2] كوتاه‌ترين سوره قرآن، سوره كوثر است كه سه آيه دارد و بلندترين سوره، بقره است با 286 آيه.

شمار سوره‌هاى قرآن‌

در باره تعداد سوره‌هاى قرآن نيز اختلاف است. طَبْرِسى و ديگران نقل كرده‌اند كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

جَميعُ سُوَرِ القُرآنِ مِئَةٌ وأربَعَ عَشرَةَ سورَةً.[3]

مجموع سوره‌هاى قرآن، يكصد و چهارده سوره است.

مفسّران اهل سنّت، اقوال متعددى نقل كرده‌اند: سيوطى مى‌گويد: 85 سوره قرآن‌

[1]. ر. ك: أقرب الموارد: ج 1 ص 556؛ المنجد: ص 362 مادّه« سأر»؛ القاموس المحيط: ج 2 ص 53 مادّه« سور».

[2]. مجمع البيان: ج 5 ص 188؛ الإتقان فى علوم القرآن: ج 1 ص 147.

[3]. ر. ك: ص 131 ح 73.