مهربانى‌

فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ.[1]

مهربانى با خَلق خدا و ملاطفت با آنان، از برجسته‌ترين صفات اخلاقى است كه انسان مى‌تواند اخلاق خود را با آن بيارايد. قلبى سرشار از رأفت و مهربانى نسبت به بندگان خدا و بويژه نسبت به مؤمنان، موهبتى است كه خداوند عطاى آن را به بندگانش، برخاسته از رحمت خويش مى‌داند. اين ويژگى اخلاقى، سجيه‌اى است كه پروردگار عطاى آن را بر پيامبرش، منّت مى‌نهد و مى‌فرمايد: «در اثر رحمت خدا، به آنها ملايم (مهربان) شدى. اگر بد خلق و سنگ‌دل بودى از اطراف تو پراكنده مى‌شدند. آنها را ببخش و برايشان آمرزش بخواه و در كارها با آنها مشورت كن و چون تصميم گرفتى، بر خدا اعتماد و توكّل كن كه خدا متوكّلان را دوست دارد».

[1]. آل‌عمران، 159.