را از تاريكى‌ها به سوى روشنايى بيرون آورى».

فلسفه بعثت انبياء پيشين نيز جهل‌زدايى بوده است:

«وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى‌ بَايتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمتِ إِلَى النُّورِ.[1]

ما موسى را با آيات خود فرو فرستاديم (ودستور داديم) قومت را از ظلمات به نور بيرون آر».

در حقيقت، «جهل» ريشه همه مصايب و مفاسد جامعه بشر است، چنان كه در روايتى از امام على عليه السلام آمده:

الجَهلُ أصلُ كُلِّ شَرٍّ.[2]

نادانى، ريشه همه بدى هاست.

و بر اين اساس اصلى‌ترين كار انبياء و اولياى الهى ريشه‌كن كردن بيمارى جهل از جامعه است؛ زيرا تا اين بيمارى علاج نگردد نمى‌توان انتظار داشت كه ارزش‌هاى دينى بر جامعه حاكم گردد.

امام حسين عليه السلام نيز براى تحقق اين آرمان بلند، خون پاك خود را در راه خدا اهداء كرد و بدين سان اصلى‌ترين فلسفه زنده نگهداشتن مكتب شهادت به وسيله عزادارى آن حضرت نيز، جهل‌زدايى جامعه اسلامى است و تا درمان كامل اين بيمارى خطرناك اجتماعى و حاكميت مطلق ارزش‌هاى اسلامى در جهان، تداوم اين مكتب ضرورى است.

[1]. إبراهيم: آيه 5، و نيز، ر. ك: دانش‌نامه عقايد اسلامى: ج 2 ص 44.

[2]. غرر الحكم: ح 819.