همچنين نماز خواندن زكريّا عليه السلام در سوره آل عمران به صراحت آمده‌[1] و آيه‌اى ديگر از همين سوره‌[2] نشان مى‌دهد كه نماز و جايگاه آن در ميان بنى اسرائيل شناخته شده بوده و دو ركن اصلى يعنى سجده و ركوع را داشته است و مريم عليها السلام آن را انجام مى‌داده است. در باره يحيى فرزند زكريّا نيز در كتاب المحاسن برقى، حديثى است كه بر نماز خواندن او دلالت دارد.[3] همچنين حديثى هست كه يحيى عليه السلام امر خداوند به نماز را به بنى اسرائيل ابلاغ كرده است.[4]

نماز در روزگار عيسى عليه السلام‌

به نقل قرآن كريم، عيسى بن مريم عليه السلام در دامان زنى پاك‌دامن متولد شد كه در عبادتكده مى‌زيست و به نماز مى‌ايستاد و رزقش را از خداوند در محراب نمازش دريافت مى‌كرد. عيسى عليه السلام همچنين در نخستين روزهاى تولدش و در همان گهواره، با اعجاز الهى، زبان گشوده و وصيت الهى به نماز را بيان كرده است.[5] احاديث نيز به تشريع نماز در آيين او تصريح كرده و آن را وظيفه عمومى همه گروندگان به او شمرده‌اند.[6] نماز و كيفيت و فوايد آن در انجيل امروزين نيز موجود است و برخى آن را همراه روزه از مهم‌ترين عبادت‌ها نزد مسيحيان مى‌دانند.[7]

در پايان و با مراجعه به متن گزارش‌هايى كه به آنها اشاره شد، مى‌توان نتيجه گرفت كه نماز به عنوان يك آيين عبادى، در همه دين‌هاى توحيدى وجود داشته، بلكه يكى‌

[1]. ر. ك: آل عمران: آيه 39.

[2]. آل عمران: آيه 43.

[3]. ر. ك: ح 9.

[4]. ر. ك: ج 2/ ح 671.

[5]. ر. ك: مريم: آيه 30- 31.

[6]. ر. ك: تفسير العيّاشى: ج 1 ص 175 ح 52.

[7]. براى نمونه، ر. ك: انجيل متّى: فصل 14 و 21، قاموس الكتاب المقدّس: ص 887، مقارنة الأديان، احمد شبلى: ص 202.