گفتنى است كه يهوديان نيز مانند مسلمانان، واژه خاصّى براى نماز با لفظ «تفيلا» و اوقات معيّنى براى برگزارى آن دارند.[1]

نماز در روزگار پيامبران بنى اسرائيل‌

پيامبران متعدّدى پس از موسى عليه السلام و پيش از عيسى عليه السلام از سوى خداوند برانگيخته شده‌اند كه از جمله آنان، اسماعيل صادق الوعد،[2] داوود، زكريّا و يحيى عليهم السلام هستند.

آيات و احاديث متعدّدى به روشنى نشان مى‌دهند كه همه اين بزرگان، مأمور به نماز بوده‌اند و بِدان امر كرده و آن را پاس مى‌داشته‌اند. خداوند، فرمان اسماعيل (صادق الوعد) به خانواده‌اش را براى برپايى نماز، نقل نموده است.[3] دو حديث نيز به محراب داوود عليه السلام و نماز خواندنش در آن، تصريح كرده‌اند.[4] حديثى ديگر نيز گزارش مى‌كند كه خداوند متعال، برخى از موانع قبول نماز را به داوود عليه السلام وحى كرده است.[5] افزون بر اين، آيه‌اى از سوره لقمان،[6] به ضميمه حديثى كه معاصرت داوود عليه السلام با لقمان را نشان مى‌دهد،[7] دليل ديگرى بر وجود آيين نماز در روزگار اوست.

احاديث متعدّدى نيز وصيّت لقمان را به فرزندش در باره نماز نقل كرده‌اند.[8]

[1]. ر. ك: پايگاه اينترنتى انجمن كليميان ايران.

[2]. اسماعيل صادق الوعد، اسماعيل بن حزقيل غير از اسماعيل، فرزند ابراهيم عليه السلام است( ر. ك: ميزان‌الحكمة: ش 3795/ نبوّت خاصّه/ اسماعيل).

[3]. ر. ك: مريم: آيه 55.

[4]. ر. ك: ح 7 و 8.

[5]. ر. ك: ج 2/ ح 905.

[6]. لقمان: آيه 17.

[7].« و كانَ لُقمانُ يُكثِرُ زيارَةَ داوودَ عليه السلام وَ يَعِظُهُ بمَواعِظِهِ وَ حِكمَتِه؛ لقمان، زياد به ديدن داوود عليه السلام مى‌رفت و با موعظه‌ها و سخنان حكيمانه و دانش بسيار خود، او را اندرز مى‌داد»( تفسير القمّى: ج 2 ص 162).

[8]. ر. ك: ح 10 و 69.