6/ 4- 9 تسبيحات اربعه در ركعت سوم و چهارم‌

527. امام باقر عليه السلام: ده ركعت از نمازهاست كه با شك و وهم، سازگار نيستند: دو ركعت [اوّل‌] نمازهاى ظهر و عصر و صبح و مغرب و عشا ... و اين نمازى است كه خداوند عز و جل در قرآن بر مؤمنان واجب كرده است، و به محمّد صلى الله عليه و آله تفويض كرد. پس پيامبر صلى الله عليه و آله هفت ركعت در نماز افزود و آن، سنّت نهاده شده [ى پيامبر صلى الله عليه و آله‌] است و قرائت [قرآن‌] ندارد و تنها، تسبيحات اربعه (تسبيح و تهليل و تكبير و دعا) است و شك، در اينها راه دارد.

528. تهذيب الأحكام‌- به نقل از زراره-: به امام باقر عليه السلام گفتم: چه سخنى در دو ركعت سوم و چهارم كفايت مى‌كند؟ فرمود: «مى‌گويى:" سبحان اللَّه و الحمد للَّه‌و لا إله إلّااللَّه و اللَّه أكبر؛ خدا منزّه است. ستايش، ويژه خداست، خدايى جز خداى يگانه نيست، خدا بزرگ‌تر است" و سپس تكبير مى‌گويى و به ركوع مى‌روى».

529. تهذيب الأحكام‌- به نقل از عبيد بن زراره-: از امام صادق عليه السلام در باره [ذكر] دو ركعت آخر نماز ظهر پرسيدم. فرمود: «تسبيح و حمد مى‌گويى و از گناهت آمرزش مى‌طلبى و اگر خواستى، سوره حمد را بخوان كه آن نيز حمد و دعاست».

530. امام صادق عليه السلام‌- در پاسخ كسى كه به ايشان گفت: چرا تسبيح در دو ركعت سوم و چهارم، برتر از قرائت [حمد] است؟-: زيرا پيامبر صلى الله عليه و آله هنگامى كه در اين دو ركعت بود، آنچه را از شُكوه الهى ديده بود، به ياد آورد و مدهوش شد و گفت: