كن و از هواهاى نفسانيه كه حدّ و حصر ندارد، بكاه و از خداى متعال- جلّ و علا- استمداد كن كه بى‌مدد او كس به جايى نرسد.

و نماز، اين معراج عارفان و سفر عاشقان، راه وصول به اين مقصد است. و اگر توفيق يابى و يابيم به تحقّق يك ركعت آن و مشاهده انوار مكنون در آن و اسرار مرموز آن، ولو به قدر طاقت خويش، شمّه‌اى از مقصد و مقصود اولياى خدا را استشمام نموده‌ايم، و دورنمايى از صلاة معراج سيّد انبيا و عرفا- عليه و عليهم و على آله الصلاة والسلام- را مشاهده كرده‌ايم؛ كه خداوند منّان، ما و شما را به اين نعمت بزرگ، منّت نهد.[1]

كسانى كه توفيق خواندن نماز- با توصيفى كه در كلام امام رحمه الله بدان اشاره شده- را يافته‌اند، مى‌دانند لذّتى كه اهل معرفت از نماز مى‌برند، قابل مقايسه با هيچ لذّتى نيست.

بالاتر از لذايذ مادّى‌

آية اللَّه بهجت در باره لذّت بردن اولياى الهى از نماز، نقل كرده‌اند كه:

استاد اخلاق ما در نجف (مرحوم آقاى قاضى) مى‌فرمود: «اگر لذّت نماز را بدانند، مى‌دانند كه در دنيا، لذّتى بالاتر از نماز نيست».

فرزند آية اللَّه بهجت، پس از نقل اين مطلب از پدر بزرگوار خود براى اين جانب، افزود كه: ايشان به دليل بسيارىِ نماز، دچار ضعف مى‌شدند. به همين خاطر، در صدد برآمديم از نمازهاى [مستحبّىِ‌] ايشان بكاهيم؛ اما ايشان در مقابل مى‌فرمود:

اگر سلاطين عالَم مى‌دانستند كه انسان، در حال نماز، چه لذّت‌هايى مى‌بَرد، هيچ گاه دنبال لذايذ مادّى نمى‌رفتند.

[1]. صحيفه امام: ج 20 ص 155- 156.