انجام شود، در اوّلين مرحله، انسان را از آلودگى‌هاى اخلاقى و عملى پاك مى‌كند و شيطان را از انسان، دور مى‌گرداند.

نماز، انسان را در برابر سختى‌هاى زندگى، مقاوم مى‌سازد، نگرانى و اضطراب و اندوه را از بين مى‌برد، و جان را آرامش مى‌بخشد و از اين رو، پيشوايان دين، در سختى‌ها، به نماز، پناه مى‌بردند.

فرشتگان الهى، نمازگزار را دعا مى‌كنند، رحمت الهى او را فرا مى‌گيرد، و دعاى او به اجابت، نزديك مى‌گردد.

برترين بركات نماز

برتر از همه بركات، اين كه: نماز، آينه جان را نورانى و نورانى‌تر مى‌كند، تا آن جا كه دل، جلوه‌گاه انوار جمال و جلال خداى سبحان مى‌گردد، و بدين‌سان، نمازگزار، به لقاى معبود خود نايل مى‌شود، در اين باره، آية اللَّه محمّدتقى بهجت رحمه الله فرمود:

نخستين مرتبه لقاء اللَّه [براى عبد]، اين است كه در حال نماز، براى او انس و دلْ‌گرمى پيدا مى‌شود و بالاترين مرتبه لقاء اللَّه، حالتى است كه در حديث «قُرب نوافل»، به آن اشاره شده است.[1]

و بدين سان، نماز، معراج عارفان است، و هنگام نماز، براى نمازگزاران راستين، هنگام ديدار آنها با خداى سبحان است، چنان كه در روايتى از امير مؤمنان عليه السلام در تفسير «قد قامت الصلاة» آمده است:

أي حانَ وَقتُ‌الزِّيارَةِ وَالمُناجاةِ وقَضاءِ الحَوائِجِ ودَركِ‌المُنى‌ وَالوُصولِ إلَى اللَّهِ عز و جل.[2]

[قد قامت الصلاة] يعنى وقت ديدار و مناجات و برآورده شدن حاجات و رسيدن به آرزو و وصول به خداى عز و جل فرا رسيد.

از منظر آية اللَّه بهجت- رضوان اللَّه عليه-، سالك مى‌تواند با بهره‌گيرى از نماز، به‌

[1]. ر. ك: زمزم عرفان: ص 132.

[2]. ر. ك: ص 422 ح 656.