و. شادى‌بخشى به ديگران‌

يكى ديگر از منابع شادى در روايات، شادى بخشيدن به ديگران است.

در تزريق هيجان‌هاى مثبتى همچون شادى به جامعه، مى‌توان انتظار شادمانى براى خود را نيز داشت.

1. شادى بخشى در كانون خانواده‌

پيامد اعمال شايسته والدين در نظام خانواده و ايجاد بستر و فضايى شاد و دلپذير در خانه، شادمانى و شادكامى دنيوى و اخروى است. اين نكته را مى‌توان در سيره عملى معصومان (عليهم السلام) دنبال نمود. رسول گرامى اسلام، فرموده است:

مَن قَبَّلَ وَلدَهُ كتَبَ اللهُ عَزَّوجلَّ لَهُ حَسَنَةً، و مَن فَرَّحَهُ فَرَّحَهُ اللهُ يومَ القِيامَةِ.[1]

هر كه فرزند خود را ببوسد، خداوند عزّ وجلّ براى او يك كار نيك مى‌نويسد و هر كه فرزندش را شاد كند، خداوند در روز قيامت، او را شاد مى‌سازد.

اين بيان لطيف، در قالبى ديگر از پيامبر (ص) چنين روايت شده است:

إنّ الله- تبارك و تعالى- عَلَى الإناثِ أرأفُ مِنهُ عَلَى الذُّكورِ، و ما مِن رجُلٍ يدخِلُ فَرحَةً عَلَى امْرِأةٍ بَينَهُ و بَينَها حُرمَةٌ، إلّا فَرَّحَهُ اللهُ تعالى يومَ القِيامَةِ.[2]

خداوند- تبارك و تعالى- به زنان، مهربان‌تر از مردان است. هيچ مردى نيست كه زنى از مَحارم خود را خوش‌حال سازد، مگر اين‌كه خداوند متعال، در روز قيامت، او را شادمان گردانَد.

[1]. الكافى، ج 6، ص 49.

[2]. همان، ص 6.