مؤلّفه اهمالكارى و ناتوانى مى‌داند و مى‌فرمايد:

فِى التَّوَانِى وَ الْعَجْزِ أُنْتِجَتِ الْهَلَكة.[1]

اهمالكارى و ناتوانى، هلاكت به بار مى‌آورد.

هر دو مؤلّفه، به يك سمت در حركت‌اند و آن، «نرسيدن به هدف» است: يكى، نخواستن است و ديگرى، نتوانستن؛ و حال كه با هم گِره خورده‌اند، جز شكست و هلاكت، ره به جايى نبرده‌اند.

ب. پيامدهاى اجتماعى‌

سربارِ اجتماع شدن‌

يكى از پيامدهاى ناگوارى كه سستى در عرصه اجتماعى به بار مى‌آورد، متّكى نبودن فرد به خود در اداره امور زندگى است، تا جايى كه فرد، ابتدا در محيط خانواده، سربارِ اهل خانه و سپس، سربارِ اجتماع خواهد شد. امام صادق (ع)، در نامه‌اى به يكى از اصحاب خود، او را اين‌گونه مورد خطاب قرار داده است:

لَا تَكسَلْ عَنْ مَعِيشَتِك فَتَكونَ كلّاً عَلَى غَيرِك، أوْ قَالَ: عَلَى أَهْلِك.[2]

در امور معيشتى، سستى موَرز، تا سربار ديگران (/ خانواده‌ات) نباشى.

سستى در امور معيشت، هم انسان را سربار جامعه‌اى كوچك، همچون خانواده، و هم سربار جامعه‌اى بزرگ‌تر، همچون اجتماع، خواهد نمود. اين سستى، مى‌تواند حتّى در روابط سالم خانوادگى، تأثير منفى بگذارد.

[1]. الكافى، ج 5، ص 86، ح 8.

[2]. همان، ح 9.