يادكردِ دعا و جايگاه آن، تبيين نموده است. امام رضا (ع) مى‌فرمايد: جدّم امام باقر (ع)، پيوسته مى‌فرمود:

ينْبَغِى لِلْمُؤْمِنِ أَنْ يكونَ دُعَاؤُهُ فِى الرَّخَاءِ نَحْواً مِنْ دُعَائِهِ فِى الشِّدَّةِ لَيسَ إِذَا أُعْطِى فَتَرَ فَلَا تَمَلَّ الدُّعَاءَ فَإِنَّهُ مِنَ اللهِ (عز و جل) بِمَكان.[1]

سزاوار است كه دعاى مؤمن در آسايش، همانند دعايش در سختى‌هايش باشد، نه اين‌كه زمانى‌كه به او اعطا شد، سست گردد. پس، از دعا كردن، ملول [و سست‌] مشو؛ چرا كه دعا در پيشگاه خداوند متعال، داراى جايگاهى [رفيع‌] است.

پس كاملًا واضح است كه تلاش، خودْ در اين جا موضوعيت دارد و بدين معنا نيست كه اگر به پاداش و موقعيتى خوشايند دست يابيم، به روزمرّگى رو آورده، دچار ملالت و سستى شويم.

و. اهمالكارى‌

در برخى احاديث، «توانى»، عامل ايجاد سستى دانسته شده است. «توانى» كوتاهى كردن و اهمالكارى در انجام دادن كارها و به كار بستن تصميم‌هاى زندگى است. كوتاهى و اهمالكارى، مقدّمه‌اى براى پديد آمدن سستى است. امام على (ع) مى‌فرمايد:

مِنَ التَّوَانِى يتَوَلَّدُ الْكسَل.[2]

از اهمالكارى، سستى به وجود مى‌آيد.

اهمال و كوتاهى افراد در به انجام رساندن امور زندگى، باعث گران‌

[1]. الكافى، ج 2، ص 488، ح 1.

[2]. غرر الحكم، ح 9284.