فصل دوم: سستى‌

يك. كلّيات‌

الف. كسل، از منظر لغت‌شناسان‌

آنچه در كتب لغت، در مورد مفهوم كسل ديده مى‌شود، اتّفاق اهل لغت بر دو نكته اساسى درباره اين واژه است. ابتدا اينكه اين واژه، داراى يك معناى كليدى مشترك است و آن، كاهلى كردن، سنگينى و اقدام نكردن نسبت به انجام گرفتن كارى يا اتمام آن است. ديگر آنكه اين كاهلى كردن، آنجايى معناى كسل مى‌دهد كه كاهلى كردن و عمل نكردن در آن امر، سزاوار نباشد.

خليل، ابن فارِس و ابن منظور، هر سه، كسل را سنگينى نسبت به انجام گرفتن كار يا كاهلى نمودن نسبت به انجام دادن آن مى‌دانند:

كسل: التثاقل عن الشى‌ء أو القعود عن إتمامه.[1]

[1]. العين، ج 5، ص 310؛ معجم مقاييس اللّغة، ص 925؛ لسان العرب، ج 11، ص 587.