ما را به اين نكته، آگاه مى‌سازد كه در نزد پروردگار، چيزى گُم نمى‌شود و در محاسبه اعمال و رفتار از قلم نمى‌افتد. يكى از مصاديق رفتارهاى بسيار ظريف كه در نزد بسيارى از ما مورد توجّه نيست، امّا خدا به آن عنايت دارد، چگونگىِ پاسخ به سلام برادران ايمانى است. خداوند مى‌فرمايد:

وَ إِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها إِنَّ اللَّهَ كانَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ حَسِيباً.[1]

چون شما را به درودى نواختند، به درودى بهتر از آن يا همانند آن پاسخ گوييد. هر آينه، خدا حسابگر هر چيزى است.

اين كه سلام برادر ايمانى خود را بهتر از آنچه او گفته، پاسخ دهيم و يا دست كم همانند سلام او سلام كنيم، حاكى از احترام و ادب و فروتنى پاسخ‌گوينده است و گوينده را بر پيشى گرفتن در سلام گفتن، مصمّم‌تر مى‌سازد. علاوه بر پاسخ گفتن مطلوب، بلند و با احترام سلام كردن نيز تأثير بسيار شگرفى در افزايش دوستى دارد. اين رفتار به ظاهر ساده و پيش‌پا افتاده، در حقيقت، علاوه بر انتقال معناى واژه سلام، پيام ديگرى را به مخاطب منتقل مى‌كند. اين پيام از مفهوم واژه سلام، قابل استفاده نيست؛ بلكه از چگونگى اداى آن منتقل مى‌شود. به درستى كه اداى سلام با صدايى رسا و لحنى آميخته با محبّت و احترام، نشان از ارزش بالا و احترام مخاطب در نظر سلام‌كننده دارد.

در مقابل، سلامى نارسا با صدايى ضعيف و احتمالًا با حالتى ناخوشايند، دليل بر اهميت نداشتن و محترم نبودن مخاطب در نزد سلام‌كننده است و

[1]. نساء: 86 ..