كه در بيرون متجلّى شده‌اند. البته گاهى نيز رفتارها اخلاق‌سازند. يعنى براى اين كه انسان، يك فضيلت اخلاقى را در خود نهادينه سازد، بايد رفتار متناسب با آن فضيلت اخلاقى را شناسايى كند و در مدّت زمانى نسبتاً طولانى، آن را تكرار نمايد تا تكرار آن رفتار، به شكل‌گيرى فضيلت اخلاقى بينجامد. از اين رو، رابطه اخلاق با رفتار را در شكل زير مى‌توان نمايش داد.

...

امّا رفتارهاى سازنده اخلاق و نيز رفتارهاى برخاسته از خُلق نيكو- كه اجتماع آنها در يك فرد، او را برخوردار از جاذبه‌هاى اجتماعى مى‌كند و از او فردى محبوب و دوست داشتنى و نيز موفق مى‌سازد-، عبارت است از:

1. گشاده‌رويى‌

اين كه انسان با چهره‌اى گشاده و متبسّم با همنوعان رابطه برقرار كند و آنان را با روى خوش استقبال كند، يكى از جذّابيت‌هاى اوّليه در برقرارى ارتباط است. به راستى اگر به درون خود بنگريم، در وجود ما نيز انگيزه برقرارى ارتباط با افرادى كه با چهره بشّاش با ديگران برخورد مى‌كنند، دوچندان است. خوش‌رويى همچون دامى است كه علاقه ديگران را به خود جلب مى‌كند. همين عامل، باعث شده است كه برخى نااهلان براى فريب ساده‌لوحان و يا نوجوانان- كه از ضميرى پاك و بى غل و غش برخوردارند- از اين روش بهره ببرند و آنان را به بيراهه‌ها و كج‌راهه‌ها