فصل سوم: مهارت‌هاى رفتارى‌

اكنون كه از بيان ويژگى‌هاى اخلاقى فراغت يافتيم، نوبت به آگاهى از رفتاهايى است كه مستقيماً جاذبه‌آفرين‌اند؛ امّا پيش از برشمردن اين رفتارها- كه غالباً از ويژگى‌هاى اخلاقى نشئت مى‌گيرند- مختصرى در باره رابطه بين اخلاق و رفتار مى‌نويسيم.

رابطه بين اخلاق و رفتار

خُلقِ نيكو، مهم‌ترين عامل جاذبه‌آفرين در روابط اجتماعى است؛ امّا از آن جا كه خُلقيات آدمى، صفاتى درونى‌اند، بدون واسطه نمى‌توانند منشأ اثر باشند و در تقويت يا ايجاد رابطه دوستى، اثرى بر جاى بگذارند. به عبارت روشن‌تر، آن چيزى كه مستقيماً صاحب اثر است، رفتار است نه اخلاق؛ زيرا ما اخلاق را به واسطه رفتار مى‌شناسيم و در حقيقت، اخلاق، اثر خود را به واسطه رفتار، نمايان مى‌سازد. رفتار، قابل مشاهده است؛ مى‌توان آن را ديد و مورد ارزيابى قرار داد و به واسطه آن، به همنوعان، نفع معنوى يا مادى رساند و يا به آنان آسيب زد. بنا بر اين، رفتارها در واقع خُلقيات درونى‌اى‌اند