پيشينيان را نقل مى‌نمايد،[1] قرآن را جلوه‌اى از علم مطلق و گسترده خداوند بيان مى‌دارد تا حقانيت و وحى بودن آن، ثابت شود.[2]

از مجموع اين آيات، نقش زدودن اتّهام از كسى كه مورد تهمت واقع شده است، بويژه هنگامى كه اين كار توسّط كسى صورت بگيرد كه به خاطر او مورد اتهام واقع شده است، در كاهش فشار روانى حاصل از تهمت‌زنى‌ها، روشن مى‌گردد.

دو. تأييد حقّانيت‌

حقّانيت و مشروعيت، از عوامل بسيار مهم در آرامش روانى انسان است. احساس فقدان حقّانيت، موجب بحران مشروعيت مى‌گردد. هر فردى دوست دارد و بلكه نيازمند اين است كه اقداماتش مشروع و حق باشد. بيان بر حق بودن جايگاه فرد، باعث مى‌شود تا روحيه‌اش را از دست ندهد و فعاليتش را با اشتياق بيشترى ادامه دهد. گاهى انسان، ذرّه‌اى در حقّانيت خويش شك و شبهه ندارد؛ امّا در رويارويى با جبهه باطل، به دليل مشكلات و موانعى كه توسط حق‌ناپذيران برايش به وجود مى‌آيد، ممكن است ادامه دادن كار را بى‌فايده يا كم‌فايده ارزيابى كند، يا حداقل نسبت به انجام دادن آن، دچار ترديد شود؛ لذا از آن دست بكشد. در چنين حالتى اگر بر حقّانيت او تأكيد شود و به اين باور برسد كه حتّى با مخالفت همه‌جانبه اهل باطل، باز هم او راه درست را انتخاب نموده است، هرگز از ادامه فعاليتش دل‌سرد نمى‌شود؛ بلكه با اميد بيشترى آن را ادامه مى‌دهد. ميزان اميدوارى و عزم افرادى كه خود را محق و سزاوار مى‌دانند و در اعتقادات خويش به يقين رسيده‌اند، نسبت به كسانى كه به اين درجه از يقين و جزم نرسيده‌اند، بيشتر است. در نتيجه، تبيين جايگاه راستين افراد، آنها را در عملى كردن تصميمشان جازم‌تر مى‌سازد. صد البته اگر چنين تبيينى به وسيله حقّ محض و سرچشمه همه حقايق، يعنى خداى متعال صورت بگيرد، تقويت و تأييد آن، در نهايت كمال و اثرگذارى خواهد بود.

[1].( وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذا إِلَّا إِفْكٌ افْتَراهُ وَ أَعانَهُ عَلَيْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ فَقَدْ جاؤُ ظُلْماً وَ زُوراً وَ قالُوا أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ اكْتَتَبَها فَهِيَ تُمْلى‌ عَلَيْهِ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا)( سوره فرقان، آيه 4 و 5).

[2].( قُلْ أَنْزَلَهُ الَّذِي يَعْلَمُ السِّرَّ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ كانَ غَفُوراً رَحِيماً)( سوره فرقان، آيه 6).