(يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَكُمُ الرَّسُولُ بِالْحَقِّ مِنْ رَبِّكُمْ فَآمِنُوا خَيْراً لَكُمْ وَ إِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً.[1]

اى مردم! آن پيامبر [موعود]، حقيقت را از سوى پروردگارتان براى شما آورده است. پس ايمان بياوريد كه براى شما بهتر است. و اگر كافر شويد [بدانيد كه‌] آنچه در آسمان‌ها و زمين است، از آنِ خداست، و خدا داناى حكيم است).

سود و زيان براى موجوداتى متصوّر است كه وجودشان از خودشان نيست. پس خداوند ازلى و ابدى كه از هر جهت بى‌نياز است و مالك همه موجودات است، كفر و ايمان مردم و كوشش‌ها و تلاش‌هاى آنها در اين راه نمى‌تواند در او اثرى داشته باشد؛ بلكه اين انسان‌ها هستند كه با پشت كردن به هدايت الهى، خود را به هلاكت مى‌رسانند؛ چه اين‌كه اگر شخصى از روشنايى آفتاب فرار كند، از روشنايى خورشيد، چيزى كم نخواهد شد، بلكه خودْ زيان ديده و از آثار زندگى‌بخش آن، محروم مانده است.

چهار. ايمنى از ضرررسانى به پيامبر (ص)

شتاب‌كنندگان در كفر در آيه ديگرى به عنوان منافقانى كه در ظاهر، اظهار ايمان مى‌كردند ولى در باطن، ايمان نداشتند، همچنين يهوديانى كه قرار گذاشته بودند كه اگر پيامبر (ص) بر طبق ميلشان حكم كرد، آن را بگيرند وگرنه از او بر حذر باشند، معرفى شده‌اند و خداوند، پيامبر (ص) را از اندوه بر آنان نهى فرموده است:

(يا أَيُّهَا الرَّسُولُ لا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسارِعُونَ فِي الْكُفْرِ مِنَ الَّذِينَ قالُوا آمَنَّا بِأَفْواهِهِمْ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُمْ وَ مِنَ الَّذِينَ هادُوا سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ سَمَّاعُونَ لِقَوْمٍ آخَرِينَ لَمْ يَأْتُوكَ يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ مِنْ بَعْدِ مَواضِعِهِ يَقُولُونَ إِنْ أُوتِيتُمْ هذا فَخُذُوهُ وَ إِنْ لَمْ تُؤْتَوْهُ فَاحْذَرُوا ....[2]

اى پيامبر! كسانى كه در كفر شتاب مى‌ورزند، تو را غمگين نسازند؛ [چه‌] از آنان كه با زبان خود گفتند: «ايمان آورديم»، و

[1]. سوره نساء، آيه 170.

[2]. سوره مائده، آيه 41.