مورد آن هم كه يادآورى تأييد مؤمنان با نصرت خداست‌[1] در تقويت «نصرت- يادى» گذشت.

با اين حساب، از تمامى آياتى كه مشتمل بر واژه «أيد» بود، تنها دو مورد باقى مى‌ماند كه بيانگر روش خدا- پشتيبان است. مورد اوّل در جريان هجرت پيامبر (ص) و مخفى شدن ايشان در غار ثور است كه تأييدات غيبى خداوند به وسيله لشكريان نامرئى به كمك ايشان آمده است:

(... إِذْ هُما فِي الْغارِ إِذْ يَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنا فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْها ....[2]

در آن هنگام كه آن دو در غار بودند، و او به همراه خود مى‌گفت: «غم مخور، خدا با ماست!» در اين موقع، خداوند، آرامش خود را بر او فرستاد و با لشكرهايى كه مشاهده نمى‌كرديد، او را تقويت نمود).

اين نيروهاى غيبى، ممكن است اشاره به فرشتگانى باشد كه حافظ پيامبر (ص) در اين سفر پُر خوف و خطر بودند، و يا آنها كه در ميدان جنگ «بدر» و «حنين» و مانند آن، به يارى او شتافتند.[3] تأييد و تقويتى كه از جانب خدا شامل حال ايشان شد، در كنار نزول آرامش الهى، سبب گرديد تا ايشان در آن لحظات دشوار كه هر آن، احتمال برخورد وى با دشمنانى كه به قصد كشتن وى تا مرز دستگيرى او پيش آمده بودند، مى‌رفت، هيچ گونه ناراحتى و اندوهى نداشته باشد و حتّى همراه خود را نيز به آرامش دعوت نمايد.

مورد دوم در آيه 22 سوره مبارك مجادله بيان شده است و از مورد تأييد قرار گرفتن بندگانى كه در درجات بالاى ايمان باشند، خبر داده است:

(لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ ....[4]

[1]. سوره انفال، آيه 26.

[2]. سوره توبه، آيه 40.

[3]. تفسير نمونه، ج 7، ص 420.

[4]. سوره مجادله، 22.