پس، عابد مى‌آيد و دست برادرش را مى‌گيرد و او را به بهشت مى‌بَرَد.[1]

ادب ايثار

ايثار نيز مانند همه روابط اجتماعى، نيازمند انطباق با معيارها و ارزش‌هاى مقبول فرد و جامعه است. اگر ايثار همراه آداب ويژه آن باشد، آثار ارزشمندش آشكار مى‌شود. ايثارگر نبايد بر آن كس كه به او چيزى مى‌بخشد، منّتى بنهد و نبايد به قصد خودنمايى و پيچيدن آوازه‌اش در كوى و برزن ايثار كند و مانند امام على (ع) و خانواده‌اش حتى سپاس‌گزارى‌اى را نيز متوقع نباشند؛ هرچند آنان چنان مخلص بودند كه قصد خالص خود را به زبان نيز نياوردند و ما از طريق وحى الهى از اين حال باخبر شده‌ايم. حديث ذيل به‌روشنى اين مطلب را بيان مى‌دارد:

الإمام الباقر (ع) فى تَفسيرِ الآياتِ مِن سورَه هَل أتى: (وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ)[2] يَقولُ: عَلى شَهوَتِهِم لِلطَّعامِ و إيثارِهِم لَهُ‌ «مِسْكِيناً» مِن مَساكينِ المُسلِمين‌ «وَ يَتِيماً» مِن يَتامَى المُسلِمين‌ «وَ أَسِيراً» مِن اسارَى المُشرِكينَ و يَقولونَ إذا أطعَموهُم: (إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً).[3]

قالَ: وَاللّهِ ما قالوا هذا لَهُم و لكِنَّهُم أضمَروهُ فى أنفُسِهِم، فَأخبَرَ اللّهُ بِإِضمارِهِم، يَقولونَ: لا نُريدُ مِنكُم جَزاءً تُكافِئونَنا بِهِ و لا شُكورا تُثنونَ عَلَينا بِهِ و لكِنّا إنَّما أطعَمناكُم لِوَجهِ اللّهِ و طَلَبِ ثَوابِهِ.

[1]. دانش‌نامه قرآن و حديث، ج 1، ص 141، ح 46، باب« ايثار».

[2]. انسان: 8.

[3]. همان: 9.