نياز به آن، به نيازمندتر از خود ببخشد. در اين حديث امام معصوم با استناد به آيه شريفه مورد بحث، ايثار را آنگاه ارزشمندتر مى‌بيند كه از سوى فردى نيازمند صورت گيرد. متن حديث چنين است:

أبو بصير عن الإمام الباقر أو الإمام الصادق (عليهماالسلام)، قالَ: قُلتُ لَهُ: أيُّ الصَّدَقَةِ أفضَلُ؟

قالَ: جُهدُ المُقِلِّ، أما سَمِعتَ قَولَ اللّهِ عز و جل:

وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ

[1] تَرى هاهُنا فَضلًا؟[2]

ابو بصير: به امام باقر يا صادق (عليهماالسلام) گفتم: كدام صدقه برتر است؟

فرمود: كوشش بينوا. اين سخن خداى عز و جل را نشنيده‌اى كه: «و [ديگران را] بر خويشتن، مقدّم مى‌دارند، هرچند خودشان نيازمند باشند». آيا در اينجا مازادى مى‌بينى؟ يعنى آيا در آيه، قيدى در خصوص اينكه مازاد نياز خود را عطا مى‌كنند، مى‌بينى؟

پيامد ايثار در رابط اجتماعى‌

يكى از رابطه‌هاى اجتماعى توصيه شده در اسلام، حمايت مالى از نيازمندان است، حتى اگر حمايتگر خودْ فقير و نيازمند باشد و اين حاكى از اهميت پشتيبانى مالى در اجتماع است. در رابطه‌هاى مالى با نيازمندان، احساس عميق انسانى پديد مى‌آيد و هر دو سوى رابطه، پيوندى ژرف با هم را تجربه مى‌كنند. آنگاه كه من نياز كسى را تشخيص مى‌دهم و سپس در صدد رفع آن برمى‌آيم، دو حالت زيبا را از خود بروز داده‌ام: حالت اول، شناخت وضعيت دشوار انسان ديگر است كه به طور معمول آن را

[1]. حشر: 9.

[2]. الكافى، ج 4، ص 18، ح 3.