ارزشمندترين ايثار

ايثار وقتى بزرگ‌تر و ارزشمندتر مى‌شود كه هنگام تنگدستى ايثاركننده صورت گيرد؛ هنگامى كه فردى با وجود نياز و احتياج و با كمال علاقه‌اش به خريدن كالايى يا خوردن و آشاميدن چيزى، از آن مى‌گذرد و دارايى و حقش را به كسى مى‌سپارد كه به آن نيازمندتر است. آيه نهم سوره حشر، به اين حالت اشاره دارد: (وَ الَّذِينَ تَبَوَّؤُا الدَّارَ وَ الْإِيمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَيْهِمْ وَ لا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ).

«و [نيز غنايم براى‌] كسانى است كه پيش از [آمدن‌] مهاجران، در خانه [هاى مدينه‌] و [پايگاه‌] ايمان، جاى داشته‌اند، كسانى را كه به سوى آنان هجرت كرده‌اند، دوست مى‌دارند و در دل به آنچه به مهاجران داده‌اند، چشمداشتى ندارند و [آنان را] بر خويش مقدم مى‌دارند، هر چند خود نيازمند باشند. و آن‌ها كه از آزمندى جان خويش در امان‌اند، رستگارند».

اين آيه و آيات قبل، در جايگاه مدح و ستايش مهاجران و انصار صدر اسلام است. آيه نهم در پى آيه هشتم كه به چگونگى تقسيم غنايم و سهم‌برندگان از آن اشاره مى‌كند، انصار را نيز مانند مهاجران، سهم‌برنده مى‌داند و ايثار و و همدردى آنان را يادآور مى‌شود. آيه شريفه، كسانى را كه با فقر و تنگدستى و با وجود نياز و احتياجشان ايثار مى‌كنند، از رستگاران و كاميابان مى‌شمرد و آن‌ها را مى‌ستايد. حديثى در كافى، مهم‌ترين كتاب حديثى شيعه، با استناد به همين آيه، بالاترين صدقه را صدقه كسى مى‌داند كه با وجود نياز، بكوشد اندكى از مال خود را با همه‌