2. همدردى و ايثار

(وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ)[1]

«و [آنان را] بر خويش مقدم مى‌دارند، هر چند خود نيازمند باشند و آنها كه از آزمندى جان خويش درامان‌اند، رستگارند».

قله والايى‌

ما هنگام برخوردارى از نعمت‌هاى خداداد و بهره‌بردارى از دسترنج خويش، آزاد هستيم كه آن را به دلخواه مصرف كنيم و هرگونه مناسب مى‌دانيم، در اختيار ديگران بگذاريم. اسلام نيز اين حق را به رسميت شناخته و به ما اجازه تصرف در اموال خود و استفاده دلخواه از آن را داده و فقط حدّ و مرزهايى براى آن نهاده است؛ مانند اسراف نكردن، هدر ندادن، در راه نادرست و نامشروع به كار نبردن، پرداخت بخشى از آن به نيازمندان و پيشوايان براى مصارف عمومى جامعه و امورى مانند آن. اسلام به انسان اجازه داده است كه از دارايى خويش، براى ايجاد

[1]. حشر: 9.