كمك به مصيبت‌زدگان‌

ما به عنوان انسان نمى‌توانيم از كمك به شخصى كه همنوع، هم‌وطن و هم‌كيش ماست، بى‌توجه بگذريم و به درخواست فردى كه غم‌زده و اندوهگين، كمكى هر چند كوچك مى‌طلبد و به انتظار دستگيرى، دستش را پيش آورده است اهميت ندهيم و از درون، هيچ ناراحتى و غمى احساس نكنيم. اسلام نيز چنين اجازه‌اى نمى‌دهد و پيامبر اكرم (ص) با صدايى رسا فرموده است:

«إنّ اللّه عزّوجلّ يحبّ اغاثة اللهفان؛[1]

خداوند عزيز جليل، كمك كردن به دادخواه اندوه‌زده را دوست مى‌دارد». آيا مى‌توان بلاى زلزله را ديد و زلزله‌زدگان را مشاهده كرد، اما به يارى آن‌ها نشتافت؟ آيا مى‌توان خانه‌هاى ويران از سيل را ديد، اما به خانه‌سازى براى سيل‌زدگان نينديشيد؟ نمى‌توان درد و رنج همسايه را در از دست دادن عزيزشان ناديده گرفت و به تسلى دل آن‌ها نپرداخت. اين‌ها همه نمودهايى از هميارى اجتماعى و تعاون بر خير و نيكى هستند كه اگر چه كمرنگ و پررنگ‌اند، همه داراى رنگ خدا، نيكوترين رنگ هستى‌اند: (صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نَحْنُ لَهُ عابِدُونَ‌)[2] «اين رنگ خداست و رنگ چه كسى از رنگ خدا بهتر است. ما پرستندگان او هستيم».

[1]. الكافى، ج 4، ص 27، ح 4.

[2]. بقره: 138.