اصل هشتم: آراستگى‌

ما دوست داريم كه مرتبطين با ما، ظاهرى آراسته و اخلاقى زيبا داشته باشند و مطابق اصل نخست، بايد خود نيز اين‌گونه باشيم. خدا نيز دوست دارد كه هنگام ورود به مسجد[1] و رفتن نزد دوست، آراسته و تميز و نظيف باشيم.[2] امام على (ع) مى‌فرمايد: «همان‌گونه كه شما در برابر شخص غريب، آراسته و زيبا ظاهر مى‌شويد، بايد در برابر دوست خود نيز به بهترين هيئت و زيباترين شكل درآييد».[3]

ناگفته پيداست كه اين سخن به معناى استفاده از لباس و روغن و عطر گران‌قيمت نيست. مى‌توان لباس كهنه را تميز و مرتب كرد و در عين فقر، بهنجار و بسامان بود. بهنجار بودنِ ظاهر، نشانه سازگارى انسان با اجتماع و اطرافيان و دوستان است و انگشت اشاره آنان را از ما دور مى‌گرداند و زبان ايشان را از بدگويى ما، و دل‌هايشان را از اظهار تنفر از ما باز مى‌دارد.[4]

تنها نكته باقى‌مانده، آن است كه باطن و جان ما نيز بايد آراسته باشد و زيبايى جانْ به ايمان و آرامش و خوشخويى و اعتدال است‌[5] و در يك كلمه، اطاعت از خدا و در راه او بودن.[6] پس بكوشيم از جاده هدايت الهى بيرون نرويم، تا درونمان نيز زيبا باشد و دوستى‌ها و ارتباطها، بر

[1]. اعراف: 31.

[2]. گزيده ميزان الحكمة، ح 2865.

[3]. همان، ح 2866.

[4]. همان، ح 2867.

[5]. همان، ح 2869.

[6]. همان، ح 2871.