لِكُلِّ أَجَلٍ كِتابٌ‌)[1] «پيش از تو [نيز] پيامبرانى فرستاديم و براى آنان همسران و فرزندان قرار داديم. و هيچ پيامبرى حق نداشت كه جز با اجازه خدا آيتى بياورد. هر مدّتى را مكتوبى است».

عبادت‌هاى اجتماعى اسلام‌

اسلام، فرد را به مسجد و ميان انسان‌هاى متدين ديگر مى‌برد تا نماز خويش را در جمع به جا آورد، دين را بياموزد، از مسائل همسايه و اجتماع باخبر شود و حس انسان‌دوستى‌اش رشد كند؛ او را به سنگر جهاد و دفاع مى‌برد تا فدا شدن براى دين و اجتماع و ديگران را بفهمد؛ او را در ماه مبارك رمضان ساعت‌ها گرسنه و تشنه نگاه مى‌دارد تا درد محرومان را بچشد و در دعا و نيايش خويش به فكر هر فقير و هر گرسنه و هر اسير و هر نيازمند باشد. اسلام، ثروتمندان و مكنت‌داران را به اداى زكات و صدقات فرامى‌خواند و آن را در كنار نماز بارها سفارش مى‌كند و اين دو را خصلت كسانى مى‌داند كه به لطف الهى، قدرت حكومت بر اجتماع را به دست مى‌آورند: (الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ)[2] «همان كسانى كه چون در زمين به آنان توانايى دهيم، نماز برپا مى‌دارند و زكات مى‌دهند و به كارهاى پسنديده دستور مى‌دهند و از كارهاى ناپسند باز مى‌دارند و فرجام همه كارها از آنِ خداست»؛ و مصرف آن را بخشى ديگر از اجتماع معرفى مى‌كند تا براى رفع نيازهاى فردى و عمومى آن‌ها به مصرف رسد: (إِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ وَ الْمَساكِينِ‌

[1]. رعد: 38.

[2]. حج: 41.