اين شيوه، راه را براى فراگيرى بيشتر از عالم نيز مى‌گشايد. روشن است كه پرسش‌هاى متعدد و سؤال‌هاى اساسى فراگيرنده به عنوان اين سوى رابطه، كار بيشتر و مجدّانه ياددهنده در آن سوى رابطه را موجب مى‌شود. در ميدان گسترده دانش، طالب علم كوشا و دانشجوى پيگير، هيچ‌گاه توقف نمى‌كنند و به فرموده پيامبر اكرم (ص) عالم طالب علم، گرسنه‌ترينِ مردم است‌[1] و به فرموده امام باقر (ع) مؤمن در طول عمرش از طلب علم، ملول و خسته نمى‌شود.[2] اين دو سخن مقبول، بازتابى از اين دعاى قرآنى است‌ (رَبِّ زِدْنِي عِلْماً)[3] كه پيامبر اكرم (ص) چون از خواب شبانه برمى‌خاست مى‌خواند:

«لا إلهَ إلّا أنتَ سُبحانَكَ، اللّهُمَّ إنّي أستَغفِرُكَ لِذَنبي وأسألُكَ بِرَحمَتِكَ، اللّهُمَّ زِدني عِلمًا ولا تُزِغ قَلبي بَعدَ إذ هَدَيتَني وهَب لي مِن لَدُنكَ رَحمَةً إنَّكَ أنتَ الوَهّاب؛

خدايى جز تو نيست. تو را تسبيح مى‌كنم. خدايا! از گناهم آمرزش مى‌جويم. و به رحمتت از تو تقاضا مى‌كنم. خدايا! بر دانشم بيفزاى و دلم را پس از هدايتت منحرف مفرماى و از نزد خودت بر من رحمتى ببخشاى؛ كه تويى بسيار بخشنده».[4]

ادبى ديگر

عالم بايد مراقب باشد تا ارتباط اجتماعى فراگيران با او، بزرگداشت مقام علم را در پى داشته باشد، نه آنكه بر جاه و مقام و رياست او بيفزايد. او

[1]. العلم والحكمة، ج 3، ص 392، ح 1676.

[2]. همان، ح 1673.

[3]. طه: 114.« پروردگارا، بر علم من بيفزاى».

[4]. علم و حكمت در قرآن و حديث، ج 2، ص 585، ح 1687.