رغبت شركت‌كنندگان، ازدحام پديد مى‌آيد و عده‌اى از حضور در مجلس محروم مى‌مانند. آنان آمده‌اند كه شخص بزرگى را زيارت كنند يا از فيض صحبت كسى بهره ببرند يا حضور خود را به صاحب مجلس اعلام و با صاحبان مصيبت همدردى كنند، اما با كمبود جا روبه‌رو مى‌شوند و احساس حرمان و عدم موفقيت در راهيابى به آن مجلس مى‌كنند. آيه شريفه فوق دستور مى‌دهد كه هرگاه بزرگ يا صاحب مجلس فرمان داد كه جا باز كنيد، چنين كنيد. آيه، شكل اجرايى آن را به خود ما واگذار كرده است؛ اما رفتار بزرگوارانه معصومان نشان مى‌دهد كه اندك جابه‌جايى، براى گشودن جايى جديد و ارائه و اهداى آن به هر تازه‌وارد، كافى است.

ادب ورود

ادب جا گشودن اقتضا مى‌كند كه شخص تازه‌وارد نيز خود را به جمع تحميل نكند و به سوى كسى و جايى برود كه برايش جايى گشوده و او را به نزديك خود فرا خوانده است و اگر چنين نشد و كسى به او پيشنهاد نكرد، در جايى بنشيند كه در مقايسه با جاهاى ديگر بازتر و گشاده‌تر است. اين فقط استنباطى از ادب اوليه نيست، بلكه سفارش و سيره پيامبر اكرم (ص) است كه خود هرگاه وارد خانه مى‌شد، در پايين‌ترين جاى مجلس مى‌نشست. ما سفارش پيامبر اكرم (ص) را مى‌آوريم؛ چون افزون بر اثبات نكته پيش‌گفته، اين ادب اجتماعى را نوعى كرامت و احترام دانسته است. متن چنين است:

رسول الله [صلى الله عليه وآله‌]: إذا أخذ القوم مجالسهم، فإن دعا رجل أخاه وأوسع له في مجلسه فليأته فإنما هي كرامة أكرمه بها