و چون پروردگارت به فرشتگان گفت: من مى‌خواهم در زمين جانشينى بيافرينم، گفتند: در آنجا مخلوقى پديد ميآورى كه تباهى كند و خون‌ها بريزد؟ با اينكه ما تو را به پاكى مى‌ستاييم و تقديس مى‌گوييم؟ گفت: من چيزها مى‌دانم كه شما نمى‌دانيد. و خدا همه نام‌ها را به آدم بياموخت. پس از آن، همه آنان را به فرشتگان عرضه كرد و گفت: اگر راست مى‌گوييد، مرا از نام اينها خبر دهيد. گفتند: تو را تنزيه مى‌كنيم ما دانشى جز آنچه به ما آموخته‌اى نداريم؛ كه داناى فرزانه تنها تويى. گفت: اى آدم، فرشتگان را از نام ايشان آگاه كن؛ و چون از نام آن‌ها آگاه‌شان كرد، گفت: مگر به شما نگفتم كه من نهفته‌هاى آسمان و زمين را مى‌دانم، آنچه را شما آشكار كرده‌ايد و آنچه را پنهان مى‌داشتيد مى‌دانم.

تكريم انسان توسط خداوند تا آنجا پيش مى‌رود كه خدا در عظمت‌بخشى و بزرگداشت انسان، او را مسجود ملائكه قرار مى‌دهد و فرشتگان را مكلف مى‌كند به او سجده كنند و آن را كه از فرمانش سرمى‌پيچد و اطاعت نمى‌كند، على‌رغم برخوردارى از سوابق طولانى عبادت و بندگى، از درگاهش مى‌راند و مبغوض درگاهش مى‌سازد:

وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبى‌ وَ اسْتَكْبَرَ وَ كانَ مِنَ الْكافِرِينَ.[1]

آنگاه كه ما به فرشتگان گفتيم به آدم سجده كنيد، پس همه آن‌ها سجده كردند به جز ابليس.

وَ لَقَدْ خَلَقْناكُمْ ثُمَّ صَوَّرْناكُمْ ثُمَّ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ.[2]

وما شما را آفريديم و سپس شما را بياراستيم. سپس به فرشتگان گفتيم: به آدم سجده كنيد.

بر اين اساس، وجود آدمى در پيشگاه آفريننده و هستى‌بخشَش مورد احترام و تكريم واقع شده است. اين احترام و تكريم، به فرد يا گروه خاصى تعلق ندارد و به نوع بشر تعلق گرفته است. ازاين‌رو تكريم خداوند، به صورت بالقوه شامل همه افراد مى‌شود و هيچ‌يك از انسان‌ها در اين تكريمِ تكوينى، بر ديگرى برترى ندارد.

[1]. بقره: 34.

[2]. اعراف: 11.