در آيه ديگرى از زبان زليخا آنگاه كه به خطاى خويش واقف و مجبور به اعتراف شد، نفس اماره انسان را معرفى كرده و همه انسان‌ها را از خطر نفس اماره آگاه مى‌سازد:

وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا ما رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ.[1]

و من [خودستايى نكرده،] نفس خويش را از عيب و تقصير مبرّا نمى‌دانم؛ زيرا نفس امّاره انسان را به كارهاى زشت و ناروا سخت وا مى‌دارد، جز آنكه خداى من رحم كند؛ كه خداى من بسيار آمرزنده و مهربان است.

اين قبيل آيات كه در قصص قرآنى كم نيستند، به‌خوبى نفس آدمى را به او مى‌شناساند تا بتواند در امتحانات الهى با كمك خودِ قرآن موفق شود و از عهده آن‌ها سربلند بيرون آيد. نتيجه آنكه عبرت‌گيرى، راهى براى كسب دانش و شناخت و همچنين خودآگاهى است كه به كمك مطالعه سرگذشت پيشينيان و نيز سفر و مشاهده آثار به‌جاى‌مانده از آنان ميسر خواهد شد. بنابراين كسى كه از تجربه و عبرت بهره نبرد، جاهل است؛ زيرا امام هشتم (ع) مى‌فرمايد:

التجربة و الاعتبار علما لولا هما ما علم.[2]

تجربه و عبرت‌گيرى، افاده دانش مى‌كند و اگر اين دو نبودند، فراگيرى رخ نمى‌داد.

2. راه‌هاى شناخت نقلى‌

پيش‌تر گفتيم كه شناخت نقلى، يكى از انواع شناخت خود، و متون دينى اعم از قرآن و حديث، به مفهوم عام، منبعى غنى و مطمئن براى تحصيل شناخت و از جمله شناخت خود است. اما دستيابى به شناخت نقلى، جز از راه فراگيرى فنون تخصصىِ استفاده از متون دينى، همچون فنون تشخيص صحت استناد متن به صادركننده متن و نيز فنون فهم متون دينى ميسر نخواهد بود. آگاهى از اين فنون، به علوم متعددى همچون علوم قرآنى، تفسير، علوم حديث و برخى علوم مقدماتى‌

[1]. يوسف: 53.

[2]. التوحيد: ص 189.