نام کتاب : رفتار اخلاقى انسان با خود نویسنده : سبحانىنيا، محمد تقي جلد : 1 صفحه : 133
از اين بيان شد، عقل ابزار دستيابى به شناخت است و براى بهرهمندى از
موهبت عقل، بايد آن را به كار گرفت و تقويت كرد. چه بسيار افرادى هستند كه از
موهبت عقل خود بهره چندانى نمىبرند و آن را به كار نمىگيرند؛ و نيز چه بسيار
انسانهايى
كه راه استفاده از عقل و تقويت آن را نمىدانند. ازاينرو آشنايى با روش بهرهمندى
از عقل، در جهت حصول شناخت به مفهوم عام، و شناخت خود به مفهوم خاص، ضرورتى
اجتنابناپذير است.
آموزههاى
دينى، راه تقويت و رشد عقل را باز گذاشته و برخى امور همچون علم را وسيله يا منبعى
براى تقويت عقل قرار داده است. روشهاى بهكارگيرى عقل و نيز تقويت آن و بهرهمندى
از شناخت عقلى، بر اساس آنچه از آموزههاى دينى قابل استفاده است، به شرح ذيل است:
الف-
تفكر
يكى
از راههايى كه به طور جدى به آن توصيه شده است تا در مسير دستيابى به شناخت و از
جمله شناخت خويشتن، از آن بهره گرفته شود تفكر و تدبر است. خداوند بارها در قرآن
از مشتقات واژه «فكر» و نيز واژههاى مترادف آن مانند «تعقل» و «تدبر» استفاده
كرده و بندگانش را براى دستيابى به شناخت بالاتر به تفكر، تعقل و تدبر توصيه كرده
است.[1] روايات بىشمارى نيز به لزوم
بهكارگيرى عقل و تفكر تذكر داده است. تعاليم اسلامى نه فقط به انسان تفكر را
توصيه مىكند، بلكه گاه موضوع تفكر را به او يادآورى، و او را در جهت خداشناسى و
توحيد يا معاد[2] و نيز در مسير خودشناسى
راهبرى مىكند. براى مثال، گاه آفرينش او را از چيزى غير قابل ذكر يادآورى مىكند،
و گاه به مراحل تكوّن و نعماتى كه خدا به آدمى ارزانى داشته اشاره مىكند و از او
مىخواهد درباره خود بينديشد: