ثالثاً سنّت نيز مانند قرآن، ناسخ و منسوخ، خاص و عام، و محكم و متشابه دارد. در حديثى كه سُليم بن قيس از امير مؤمنان عليه السلام نقل كرده، آمده است:

إنَّ أمرَ النَّبِىِّ صلى الله عليه و آله مِثلُ القُرآنِ ناسِخٌ و مَنسوخٌ و خاصٌّ و عامٌّ و مُحكَمٌ و مُتَشابِهٌ، قَد كانَ يَكونُ مِن رَسولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله الكَلامُ لَهُ وَجهانِ: كَلامٌ عامٌّ، و كَلامٌ خاصٌّ مِثلُ القُرآنِ.[1]

سخنان پيامبر صلى الله عليه و آله نيز همانند قرآن، ناسخ و منسوخ، خاص و عام، و محكم و متشابه دارد. گاهى سخن پيامبر خدا دو گونه بود:

عام و خاص، مثل قرآن.

بنا بر اين، اگر استدلال سوم اخباريان درست باشد، بايد گفت كه سنّت نيز نمى‌تواند از قرآن، ابهام‌زدايى نمايد؛ بلكه بايد مانند محدّث استرآبادى (م 1030 ق)، معتقد شد كه احاديث نبوى، مانند آيات قرآن، رمزگونه اند و كليد اين رمز، حديث اهل بيت عليهم السلام است.

بارى، خلاصه كلام در پاسخ به دليل سوم اخباريان، اين است كه وجود تخصيص، تقييد، نَسخ و امثال اينها در قرآن و سنّت، موجب عدم انعقاد ظهور در الفاظ و يا عدم استمرار آن نيست؛ بلكه سبب لزوم فحص در موارد احتمال وجود مخصِّص و مبيِّن است.[2]

ج- فهم قرآن از طريق سنّت، در موارد خاص‌

در تاريخ اسلام، ديدگاه نخست به مهجور شدن سنّت انجاميد و ديدگاه‌

[1]. الكافى: ج 1 ص 63 ح 1، الخصال: ص 256 ح 131.

[2]. ر. ك: فرائد الاصول: ج 1 ص 57.