نفى شده است. براى مثال، ابو لِبَيد بحرانى از امام باقر عليه السلام روايت كرده است كه:

فَمَن زَعَمَ أنَّ كِتابَ اللَّهِ مُبهَمٌ، فَقَد هَلَكَ و أهلَكَ.[1]

هر كس ادّعا كند كه كتاب خدا مبهم است، هم خود به هلاكت افتاده، و هم ديگران را به نابودى كشانده است.

بنا بر اين، مقصود از احاديثى كه فهم معارف قرآن را به اهل بيت عليهم السلام منحصر كرده‌اند، بر فرض صحّت سند، احاطه داشتن اهل بيت عليهم السلام بر همه معارف ظاهرى و باطنى آن است، چنان كه در بسيارى از احاديث، به اين مطلب، تصريح شده است. اين احاديث، در واقع، در مقابل كسانى كه خود را از اهل بيت عليهم السلام و راه و روش آنان در شناخت معارف قرآن، بى‌نياز مى‌دانند، صادر شده است.

نقد دليل سوم‌

با توجّه به آنچه گذشت، بطلان ادّعاى مبهم بودن الفاظ قرآن (به دليل وجود تقييد، تخصيص و تجوّز در بيشتر آيات آن)، روشن و بديهى است؛ زيرا:

اوّلًا وجود تقييد، تخصيص و تجوّز در بيشتر آيات قرآن، ادّعاى محض و خلاف واقع است.

ثانياً همه آنچه در نقد دليل دوم اخباريان ذكر شد، براى اثبات امكان برخوردار بودن مردم (بويژه دانشوران) از معارف قرآن، كافى است.

[1]. المحاسن: ج 1 ص 421 ح 964، بحار الأنوار: ج 92 ص 90 ح 34.