چهار. روايات تفسيرى را از نظر ميزان اعتبار، به چند دسته مى‌توان تقسيم كرد:

1. روايات تفسيرى متواتر؛

2. خبر محفوف به قرائنى كه موجب علم يا اطمينان به صدور آن است؛

3. خبرى كه سند معتبر دارد، ولى فاقد قراين حاكى از صدور است؛

4. خبرى كه فاقد سند معتبر و قراين حاكى از صدور است.

گفتنى است كه اعتبار روايات تفسيرى دسته اوّل، دوم و نيز عدم اعتبار دسته چهارم، مورد بحث نيست؛ آنچه مورد بحث و بررسى است، دسته سوم از روايات تفسيرى است كه از نظر سند، مورد وثوق اند، ولى قرينه‌اى كه موجب علم و اطمينان به صدور آنها باشد، وجود ندارد، آيا اين گونه روايات، در تبيين معارف قرآنى و نيز در مباحث اعتقادى و كلامى، اعتبار دارند يا نه؟[1]

سه نظريه در باره حجّيت روايات تفسيرى‌

اشاره شد كه محلّ اختلاف و بحث و بررسى، حجّيت خبر ثقه غير محفوف به قرينه حاكى از صدور در تفسير آياتى است كه مبناى احكام تعبّدى نيستند. در اين باره چند نظريه وجود دارد:

[1]. شايان ذكر است كه حجيّت روايات دسته سوم براى اثبات احكام فقهى- كه بر مبناى تعبّدند-، در اين‌جا مورد بحث نيست.