فصل ششم: حجّيت روايات تفسيرى‌

پيش از بررسى «حجّيت روايات تفسيرى»، توجّه به چند نكته، ضرورى است.

يك. اعتبار سنّت، در تفسير قرآن، ثابت و قطعى است؛ زيرا ترديدى نيست كه با قول، فعل و تقرير پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام، مى‌توان آيات قرآن را تفسير كرد. آنچه مورد بحث و بررسى است، اين است كه سنّت را از چه طريقى مى‌توان اثبات كرد؟ و كدام روايت در تفسير سنّت، از اعتبار برخوردار است؟

دو. مقصود از روايات تفسيرى، همه رواياتى است كه سخنى را در تبيين آيات قرآن به پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام نسبت داده‌اند.

سه. اعتبارسنجى روايات پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام در همه مواردى كه به سخنان آنان استناد مى‌شود، ضرورى است؛ ليكن در تفسير قرآن كه هدف، تبيين مراد و مقصود خداوند متعال است، بويژه در مواردى مانند: تفسير باطنِ قرآن، مصاديق انحصارىِ برخى از آيات، و يا تبيين يكى از معانىِ محتمل، اين مسئله، اهميت و ضرورت بيشترى دارد.