3- 5. علاء الدوله سمنانى (قرن 7 و 8)

در برخى آثار علاء الدوله سخنانى در باره امام زمان و حضرت مهدى آمده است كه با ديدگاه‌هاى او در ديگر آثارش سازگارى ندارد؛ امّا در يك جمع‌بندى و به قرينه آنچه در بيان الاحسان‌ آورده است، مى‌توان نتيجه گرفت كه سمنانى نيز به خاتميت ولايت حضرت مهدى عليه السلام معتقد است. او مهدى را «امام» و «قطب الاقطاب» مى‌داند و اينها از اوصاف عام و مشهور ولى خاتم نزد صوفيان است.[1]

اشاره عرفا به روايات مهدويّت‌

عارفان و صوفيان در پرداختن به مسئله مهدويّت علاوه بر طريق ختم ولايت، به آموزه‌هاى دينى و نبوى، يعنى روايات، نيز توجّه داشته‌اند. در اين جا به نمونه‌هايى از اين استشهادها اشاره مى‌كنيم:

ابن عربى باب 363 فتوحات‌ را چنين عنوان داده است:

فى مَعرفة منزل وِزراء المهدى الظاهر فى آخر الزمان الّذى بشّر به رسول اللَّه و هو من أهل البيت.

در شناخت م نزلت وزيران مهدى كه پيامبر به ظهورش در آخر الزمان بشارت داده و از اهل بيت است.

وى در اين فصل مضمون بسيارى از احاديث نبوى را، مثل هم‌نام بودن مهدى با پيامبر و پر كردن جهان از عدل و قسط، نقل كرده است.[2]

عمر بن شجاع الدين موصلى (متوفى بعد از 660 ق)، صوفى بزرگ موصل و مُراد و مُرشد اتابك بدر الدين لؤلؤ زنگى، در كتاب‌ النعيم المقيم‌، فصلى را به «الإمام محمد المنتظَر ابن الإمام الحسن العسكرى» اختصاص داده و رواياتى را در باره سيره او و تولّدش و سخنانى را از او نقل كرده و به زنده بودن و معمّر بودن وى‌

[1]. العروة لأهل الخلوة و الجلوة: ص 33- 34.

[2]. الفتوحات المكية: ج 6 ص 51( چاپ قديم) و ج 3 ص 327( چاپ دار صادر).