به نظر ما دلايل غير نقلى به‌تنهايى براى اثبات مهدويّت شخصى‌[1] كافى نيستند؛ بلكه با استناد به آنها حتّى اثبات مهدويّت نوعى نيز آسان نيست؛ از اين رو در مقدمه يازدهم اين دانش‌نامه، دلايل غير نقلى مهدويّت را به نقد و ارزشيابى گذاشته وتبيين كرده‌ايم كه تكيه‌گاه اصلى در اثبات مهدويّت شخصى، دلايل متواتر و متقن نقلى است؛ گرچه مى‌توان به شمارى از دلايل غير نقلى نيز، در كنار دلايل نقلى، استناد كرد.

ظاهراً همه پژوهشگرانى كه از قرن پنجم به بعد، با رويكرد نقلى- عقلى‌[2] به مباحث مهدويّت پرداخته‌اند، استنادشان به دلايل عقلى براى تقويت دلايل نقلى بوده است؛ وگرنه حتماً توجّه داشته‌اند كه با دلايل عقلى محض نمى‌توان مهدويّت شخصى را اثبات كرد.

بر اين اساس، در نگارش‌ دانش‌نامه امام مهدى عليه السلام‌ تلاش كرده‌ايم كه محور اصلى مباحثمان، نقل و آموزه‌هاى وحيانى باشد، و ادله غير نقلى را تنها براى تقويت دلايل نقلى به كار گيريم.

5. جامعيت و گزيده‌نگارى‌

يكى از اصول تدوين اين دانش‌نامه، جامعيت در عين گزيده‌نگارى است. بدين سان كه در ارائه متون، جز در مواردى ضرورى، كوشيده‌ايم از تكرار دورى كنيم. در عين حال با ارجاع ابواب مرتبط به يكديگر و آوردن نشانى نُصوص (متونِ) مشابه در پانوشت، در پى آن بوده‌ايم كه اطلاعات عرضه شده در باره موضوع تحقيق تا حد امكان جامع باشد.

[1]. مقصود از مهدويت شخصى، مهدى بودن شخص امام دوازدهم شيعيان( امام محمّد بن الحسن العسكرى، و نه‌هيچ كس ديگر) است، در حالى كه« مهدويّت نوعى» به مهدى بودن كسى( هر كه باشد) اشاره دارد.

[2]. ر. ك: ص 58( رويكرد نقلى- عقلى).