نبودن ارزيابى سندى در پانوشت يك حديث، نشانه ضعف سند آن است. با اين ويژگى‌ دانش‌نامه امام مهدى‌ نسبت به دو دانش‌نامه پيشين، از لحاظ اعتبار منابع سرآمد است.

گفتنى است ضعف سند لزوماً به معناى مجعول بودن حديث و عدم صدور آن از اهل بيت عليهم السلام نيست؛ چه‌بسا احاديثى از نظر سند اصطلاحاً ضعيف ناميده شوند؛ امّا محقّق با در نظر گرفتن قراين، به صدور آنها از معصومان اطمينان مى‌يابد. استناد ما به احاديثى كه از نظر سند ضعيف‌اند، در كنار احاديثى كه از اعتبار سندى برخوردارند، از اين باب است.

3. استناد گسترده به منابع فريقين‌

با عنايت به اين كه باور به مهدويّت از عقايد مشترك ميان همه فرقه‌هاى اسلامى است، براى نگارش اين دانش‌نامه، افزون بر استناد به منابع معتبر حديثى شيعه، از منابع اهل سنّت نيز فراوان بهره برده‌ايم. در مجموع براى سامان دادن اين مجموعه، به بيش از 985 كتاب در بيش از 3800 مجلّد مراجعه شده است.

همچنين براى بهره‌گيرى بيشتر پژوهشگران از اين دانش‌نامه، در پانوشت‌ها به هزاران كتاب از منابع فريقين ارجاع شده است.

4. نقد و ارزشيابى دلايل غير نقلى مهدويّت‌

بررسى آثارى كه از قرن چهارم تاكنون در باره امام مهدى عليه السلام نگارش يافته است، نشان مى‌دهد كه پديدآورندگان اين آثار، گاهى از روشِ نقلىِ محض بهره گرفته‌اند، گاهى در كنار نقل به مبانى عقلى نيز استناد كرده‌اند، و گاهى هم با رويكردى عرفانى به اين موضوع پرداخته‌اند.[1]

[1]. ر. ك: ص 51( رويكردهاى پژوهشى در باره مهدويّت).