خطاب به امّت اسلامى تا دامنه قيامت فرمود:

إنِّى تارِكٌ فيكُمُ الثَّقَلَينِ أما إن تَمَسَّكتُم بِهِما لَن تَضِلُّوا: كِتابَ اللَّهِ وَ عِترَتى أهلَ بَيتى، فَإنَّهُما لَن يَفتَرِقا حَتَّى‌ يَرِدا عَلَىَّ الحَوضَ.[1]

من دو چيز گران‌بها در ميان شما به جا مى‌گذارم. كه تا وقتى به آن دو چنگ بزنيد، هرگز گم‌راه نمى‌شويد: كتاب خدا و عترتم، [يعنى‌] اهل بيتم. اين دو، هرگز از هم جدا نمى‌شوند تا در كنار حوض، بر من وارد شوند.

بر پايه اين سخن نورانى، «قرآن» و «عترت»، دو امانت گران‌بهاى به هم پيوسته‌اى هستند كه خاتم انبيا صلى الله عليه و آله به امّت خود سپرده و از آنان خواسته است كه تا دامنه قيامت، از آنها پاسدارى كنند.

يكى از مهم‌ترين نكات در تبيين معناى حديث ثقلين، دلالت اين حديث شريف بر امامت امام مهدى عليه السلام و لزوم تمسّك به ايشان است؛ امّا قبل از هر گونه توضيح در اين باره، مقدّمتاً به سه پيام سرنوشت‌ساز اين سخن نورانى در ارتباط با امامت و رهبرى اهل بيت عليهم السلام، اشاره‌اى كوتاه مى‌كنيم:

1. عصمت اهل بيت عليهم السلام‌

خداوند متعال، خود، عصمت قرآن و مصون بودن آن از هر گونه خطا را تضمين كرده است، آن جا كه مى‌فرمايد:

«إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ.»[2]

ما ذكر (قرآن) را فرو فرستاديم و ما نگهبان آنيم».

نيز تأكيد مى‌فرمايد:

«لا يَأْتِيهِ الْباطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ».[3]

[1]. ر. ك: ص 274 ح 86( بصائر الدرجات).

[2]. حجر: آيه 9.

[3]. فصّلت: آيه 42.