تناسب بين اين دو، بايد در عبوديت نيز كامل‌ترين عبد در هر زمان تجلى كند، كه مصداقش معصوم، و در زمان حاضر امام مهدى عليه السلام است.

اين برهان بيش از آن كه عقلى باشد ذوقى است؛ زيرا عقل هيچ ضرورتى نمى‌بيند كه اگر اله و معبود كامل و بى‌نقص شد، عابد نيز كامل و بى‌نقص باشد.

جمع‌بندى‌

در جمع‌بندى مجموعه ادله غير نقلى مى‌گوييم:

1. همان گونه كه در طرح هر يك از ادله اشاره شد، اين دلايل نه تنها براى اثبات منجى شخصى ناكافى‌اند، بلكه به كار اثبات موعود و منجى نوعى نيز نمى‌آيند.

2. حتّى اگر با تساهل برخى از دلايل را براى اثبات موعود نوعى كافى بدانيم، هيچ يك دلالتى بر اثبات امام مهدى عليه السلام به عنوان منجى موعود ندارد.

3. هيچ يك از اين ادله نمى‌تواند غيبت امام مهدى عليه السلام را توجيه كند و حداكثر مثبت امام حاضر است.

4. برخى از دلايل تنها ناظر به امام مبسوط اليد است؛ در حالى كه چنين بسط يدى حتّى در دوره حضور ائمه پيشين نيز تحقّق نيافته است.

5. اين دلايل ذوقى و مطابق با علاقه‌هاى شيعيان جمع‌آورى و تنظيم شده اند و مبنا يا معيار عقلى و يا عقلايى غير قابل خدشه ندارند. از اين رو براى فيلسوفان و متكلمان غير شيعى موجب الزام عقلى نمى‌شوند.

6. با اغماض و تسامح مى‌توان برخى از اين دلايل را مؤيّد ادلّه نقلى دانست و در كنار روايات بدان استدلال كرد.

7. تكيه‌گاه عمده و اصلى در اثبات امامت امام مهدى عليه السلام و مهدويّت شخصى، دلايل متواتر و متقن نقلى است كه در اين دانش‌نامه به تفصيل مطرح شده و مورد بررسى قرار گرفته است.