در اين ميان بعد از انقلاب اسلامى در ايران و تثبيت حكومت اسلامى- شيعى در اين كشور، زمينه‌هاى پيشين تحقيق در باره تشيّع پررنگ‌تر شد؛ امّا چنان كه در ادامه خواهد آمد، هيچ يك از اين تحقيقات از جامعيت لازم برخوردار نيست و يك‌سويه‌نگرى سياسى يا تاريخى در بيشتر آنها مشهود است.

مهدويّت در آثار مستشرقان‌

از ميان موضوعات متنوع مربوط به شيعه‌شناسى، مسئله امامت به دليل پيوندش با اساس اين مذهب جايگاه خاصى در مطالعات غربيان پيدا كرده است. مهدويّت نيز شاخه‌اى از مطالعات امام‌شناسى غربيان در شيعه‌پژوهى به شمار مى‌آيد كه از ابتدا چندان كانون توجّه نبوده است؛ با اين حال در مطالعاتشان به آن هم پرداخته‌اند.

مهدويّت در پژوهش‌هاى استشراقى الزاماً به معناى «مهدى شخصى»، كه شيعيان دوازده‌امامى به آن اعتقاد دارند، نيست؛ بلكه بيشتر مربوط به «مهدى نوعى»، و شامل برخى مباحث حاشيه‌اى است. بيشتر پژوهشگران علاقه‌مند به مسائل مهدويّت در غرب يهودى، و برخى نيز مسيحى‌اند. يهوديان بيشتر گرايش صهيونيستى دارند و تحقيقاتشان بيشتر معطوف به مسائل بنيادى، و به لحاظ محتوايى مربوط به مسائل مرتبط با سياست و قدرت مى‌باشد. نگاه انتقادى و مغرضانه و تلاش براى تضعيف مبانى و مستندات تاريخى و روايى مهدويّت، از ويژگى‌هاى آثار اين گروه از مستشرقان است. نگاه مستشرقان مسيحى اندكى معتدل‌تر از يهوديان است. آنان بيشتر از منظر ارتباط مهدويّت اسلامى با آموزه رجعت مسيح در آخرالزمان به اين مطالعات مى‌پردازند و گويى آن را رقيبى در مقابل آموزه‌هاى فرجام‌شناختى خود مى‌بينند.