يك. منجى در آيين زرتشت‌

زرتشت پيامبرى ايرانى است كه دين پيروانش نيز با همين نام شناخته مى‌شود.

تاريخچه اين دين تا پيش از قرن ششم قبل از ميلاد تا حد زياد ناشناخته است. امّا مى‌دانيم كه از آن زمان دين زرتشت، دين رسمى سه امپراطورى متوالى ايران، يعنى هخامنشيان، اشكانيان و ساسانيان بوده است.[1] آموزش‌هاى سنّتى زرتشتى در كتاب مقدس اوِستا و نوشته‌هاى پهلوى يافت مى‌شوند. يكى از ويژگى‌هاى اساسى هرگونه نيايش (يَسْنا)، كه بر محور آتش دور مى‌زند، پاكى جسمانى و اخلاقى است. آيين زرتشتى را غالباً آيينى مبتنى بر دوگانه‌گرايى توصيف مى‌كنند؛ زيرا بنياد تعليماتش بر مفهوم خدايى كاملًا نيك (اهورا مَزدا) است كه انگره مينوى شرير با او مخالفت مى‌كند. امّا سرانجام بدى مغلوب نيكى خواهد شد.

در اين آيين هيچ آموزه‌اى بر مبناى دوگانگى روح/ جسم ديده نمى‌شود؛ چون جهان مينوى و جهان مادى هر دو آفريده خدا به شمار مى‌روند. از اين رو هر زرتشتى مؤمنى موظف است هم از جنبه‌هاى مادى و هم از جنبه‌هاى معنوى وجود خويش را مراقبت كند. در اين دين والاترين آرمان‌هاى اخلاقى به ذهن القا مى‌شود.

مؤمن به محض آن كه به اين آيين تشرف مى‌يابد، موظف است با اهريمن در همه شكل هايش نبرد كند.[2]

به طور كلّى متون اوستايى را مى‌توان به دو بخش تقسيم كرد:

1. اوستاى قديم كه مشتمل بر گاهان، يسْن هفت‌ها و دو دعاى معروف يسن 27 مى‌باشد.

2. اوستاى جديد كه مشتمل بر متونى از قبيل وَنْديداد، ويسپِرَد، يشْت‌ها، يسْن‌ها و خُرده اوستا است.

[1]. فرهنگ اديان جهان، جان آر. هينلز: ص 361.

[2]. همان، ص 361- 362.